Herdade do Mouchão Alentejo Ponte das Canas 2013

Kleine productie, de top van Portugal

Hamersma: 

Ponte das Canas 2013

Jaren geleden kreeg ik eens een telefoontje uit Portugal. In plaats van zangerig Portugees hoor ik echter Engels met een onmiskenbaar Schots accent. Het was Brendan Garrity van Garrity Fine Wines, ooit de Schotse protagonist van Portugese wijn in Amsterdam. Helaas heeft hij de hoofdstad inmiddels weer verlaten. Enigszins opgewonden meldde hij dat hij bij Mouchão was, het beste wijnbedrijf in Alentejo en behorende bij de top van Portugal. En die producent kende ik. Ik heb ooit met Paulo Laureano, hun dito gereputeerde wijnmaker, al eens hun rood geproefd, waaronder Tonel 3-4. En behalve zeldzaam complex van geur en smaak, was dit ook een zeldzame verschijning. Mondjesmaat verdwijnen er wat flesjes over de landsgrenzen. Portugees rood. Ik houd er erg van. Vooral omdat ze iets volstrekt eigens hebben. Opmerkelijk is overigens dat, ondanks het feit dat Spanje en Portugal buren zijn, er tussen het rood uit beide landen een wereld van verschil zit. De Engelse wijnschrijver Hugh Johnson constateerde dat al eens in een van zijn wijngidsen: ‘Portugese wijnen hebben een frisheid die de fruitigheid in balans houdt, en zijn eerder verwant aan Italiaanse wijnen dan aan Spaanse.’ Johnsons associatie met Italië begrijp ik wel. Evenals bij de Italiaanse rosso’s vormen de karakteristieke, onmiskenbare, maar aangename zuren de ruggengraat van Portugees rood. Behalve lengte, diepgang en ausdauer pareren deze de vaak stevige alcoholpercentages. Bovendien komt het hun doordrinkbaarheid ten goede. En nu was Garrity in het mekka van Alentejo. En hij annonceerde trots dat hij niet met lege handen richting Nederland vertrok. Vijfhonderd flessen had hij destijds mogen kopen van wat oudere jaargangen Ponte de Canas. Na twee jaar op nieuw Frans eiken en één jaar flessenrust was deze Portugees klaar om eens wat meer van de wereld te gaan zien. Op naar Amsterdam dus. Niet verrassend is dat het een eigenzinnige wijn is, waarvan de fundering bestaat uit de alicante bouschet. Dat is dan ook een beetje een rare druif. Ooit een dikke honderd jaar geleden in Frankrijk ontstaan door grenache te kruisen met petit bouschet. Een tijdlang is deze druif daar ook populair geweest, vooral bij wijnboeren die pips rood een beetje kleur op de wangen wilden geven. In de Languedoc en de Provence wordt er nog wel mee gewerkt, maar u zult vergeefs zoeken naar een producent aldaar die ’m kamerbreed op zijn etiket uitrolt. Als solist wil-ie – behalve kleurrijk – namelijk nog weleens te dominant, te rauw en te alcoholisch zijn. Bij Mouchão blenden ze ’m daarom ook met twee autochtonen, de touriga nacional en de touriga franca. En ook de syrah die het goed doet in Portugals Nieuwe Wereld, zoals Alentejo ook wel wordt genoemd, is nog een rol toebedacht. Dat levert een paarsrode wijn met een bijzondere smaakbeleving op. Dure kersenbonbons waar bij wijze van verrassing geroosterde amandeltjes uit de notenbar in zijn verstopt. Verse vijgen, romige melkchocoladepaaseitjes met een vleugje marasquin. En door de wijn heen een zweem van zoete, geurige specerijen als in een Indonesische rijsttafel, exotisch en toch vertrouwd. En dan natuurlijk die zuren. Zoete zuren als in rabarber-aardbeiencompote. Frisse zuren als in panharing. Knapperige zuren als in postelein. ‘Een Schot in de roos,’ noteerde ik destijds. Thans kunnen we ons gelukkig prijzen dat er een nieuwe importeur is opgestaan. Vorig jaar al het voorrecht gehad deze Ponte das Canas 2013 te proeven; kan nog jaren mee.